Το σχολείο μας είναι ενωμένο με το Νηπιαγωγείο, δηλ. όχι με ένα αλλά με δύο Νηπιαγωγεία, το 7ο και το 8ο Ελευθερίου-Κορδελιού. Τα νηπιαγωγεία επικοινωνούν με το σχολείο μας μέσω μιας εσωτερικής πόρτας. Έχουν όμως και τη δική τους κεντρική είσοδο, καθώς και τη δική τους αυλή. Πολλοί από εμάς, πριν έρθουμε στο 8ο Δημ. Σχολείο, περάσαμε από αυτά τα νηπιαγωγεία. Εσωτερικά το νηπιαγωγείο έχει δύο αίθουσες και ένα γραφείο. Όπως καταλαβαίνετε τα δύο νηπιαγωγεία λειτουργούν σε βάρδιες. Έτσι, αποφασίσαμε να πάρουμε μια συνέντευξη από τις κυρίες του νηπιαγωγείου. Αν και εργάζονται τέσσερις κυρίες η μία δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στη συνέντευξη.
- Πώς ονομάζεσθε;
Μέτση Γεωργία, Διαμαντόγλου Καίτη, Λίτσα Εμμανουηλίδου.
- Πώς αποφασίσατε να κάνετε αυτή τη δουλειά, να γίνετε Νηπιαγωγοί;
Γ: Εγώ αποφάσισα από πολύ μικρή να ασχοληθώ με τα παιδιά, από όταν ήμουν ακόμα νήπιο.Τα αγαπούσα πολύ και μου άρεσε η εκπαιδευτική διαδικασία. Μου άρεσε να μεταφέρω τις γνώσεις στα μικρά παιδιά. Πρώτη προτίμηση μου για σπουδές ήταν να γίνω Φιλόλογος και δεύτερη προτίμηση το επάγγελμα της Νηπιαγωγού.
Κ: Εγώ δεν πήγα νηπιαγωγείο, διότι δεν υπήρχε στα χρόνια τα δικά μου, αργότερα έγινε. Αλλά μετά στο Δημοτικό, μου άρεσε να πηγαίνω στο νηπιαγωγείο να βλέπω και να προστατεύω τα μικρά παιδάκια. Βέβαια, αρχικά ήθελα να γίνω δασκάλα.
Λ: Μ΄ αρέσει πολύ αυτό το επάγγελμα. Απ΄ όταν ήμουν σαν και σας παιδί ήθελα να γίνω δασκάλα, αλλά έγινα νηπιαγωγός τελικά.
- Είναι δύσκολη η δουλειά σας;
Γ: Ναι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι δύσκολη. Θέλει πάρα πολύ υπομονή, κουράγιο. Όταν όμως αγαπάς κάτι ξεπερνιούνται όλες οι δυσκολίες.
Κ: Είναι δύσκολη αλλά όπως είπε και η Γεωργία. όταν αγαπάς αυτό που κάνεις ξεπερνιούνται δυσκολίες. Το πιο δύσκολο στη δουλειά μας είναι ότι τα παιδάκια δεν μπορούν ακόμη να προσέξουν τον εαυτό τους. Το να μη χτυπήσουν, είναι το μόνο που φοβάμαι. Το άγχος μου το καθημερινό. Να μην πάθουν κάτι.
Λ: Ναι, είναι δύσκολη όπως κάθε επάγγελμα. Στην αρχή δυσκολεύεσαι και μετά το μαθαίνεις καλύτερα. Όλες οι δουλειές είναι δύσκολες και η δικιά μας είναι πολύ δύσκολη, γιατί έχει να κάνει με ανθρώπους, όχι με πράγματα, με ψυχούλες που πρέπει να τις κατανοήσεις. Δεν είναι τόσο δουλειά όσο λειτούργημα.
- Πόσα χρόνια δουλεύετε;
Γ: Δουλεύω χρόνια ατελείωτα... 31.
Κ: Εγώ φέτος βρίσκομαι στα 22 χρόνια δουλειάς.
Λ: Εργάζομαι 24 χρόνια.
- Επηρεαστήκατε από κάποιον για να ακολουθήσετε αυτό το επάγγελμα;
Γ: Προσωπική εξομολόγηση θα κάνω τώρα, δεν το κάνω συχνά. Τώρα με στριμώξατε... Ναι, επηρεάστηκα από κάποιον. Δε θα το πιστέψετε, δεν ήταν κάποιος μεγαλύτερος. Δεν επηρεάστηκα από κάποιον δάσκαλο, αν και είχα καλούς δασκάλους. Όταν ήμουν μικρή έχασα τη μικρότερη μου αδερφή και ήθελα να παίξω το ρόλο της μεγαλύτερης αδερφής, που διδάσκει και προστατεύει το μικρή. Έτσι, μου μπήκε αυτό το ¨μικρόβιο¨ στο μυαλό από μικρή. Μου έμεινε ένας καημός και μου βγήκε στο επάγγελμα. Αλλά αυτό είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Από την άλλη είχα και καλούς δασκάλους που με ενέπνευσαν να κάνω το επάγγελμα της Νηπιαγωγού. Ειδικά ο διευθυντής του σχολείου μας ήταν δίκαιος και αγαπούσε πολύ τα παιδιά.
Κ: Εγώ επηρεάστηκα πολύ από τους δασκάλους μου, ειδικά από μια δασκάλα, την κ. Στέλλα, που την είχα σε τρεις τάξεις, στην πρώτη, τη δευτέρα και την τρίτη.
Γ: Κοίτα σύμπτωση. Κι ο διευθυντής που ανέφερα προηγουμένως Στέλιος λεγόταν. Δηλαδή, ένας Στέλιος και μια Στέλλα... κάναν τη δουλειά σε μας, μας ενέπνευσαν.
Λ: Επηρεάστηκα από τους δασκάλους που είχα κι εγώ όταν ήμουν στην ηλικία σας. Τους αγαπούσα, τους θαύμαζα και ήθελε να γίνω σαν κι αυτούς.
- Συναντάτε μετά από χρόνια μαθητές σας που είχατε στο Νηπιαγωγείο; Τους αναγνωρίζετε;
Γ: Συνεχώς. Κι όχι μόνο συνεχώς,όπως εσάς, αλλά έχω και τα παιδιά τους. Έτυχε να έχω το παιδί μιας παλιάς μου μαθήτριας, που παντρεύτηκε μικρή, έκανε παιδάκι και το είχα. Συναντώ συνεχώς στο δρόμο παλιούς μαθητές μου και τους αναγνωρίζω. Καμιά φορά δεν μπορώ να θυμηθώ τα ονόματα τους αλλά με βοηθάνε κι αυτοί, Κυρία είμαι ο τάδε... μου λένε. Χαίρομαι αφάνταστα που τους βλέπω έτσι μεγάλους. Ειδικά όταν μαθαίνω ότι πάνε καλά και προοδεύουν . Είναι μια ικανοποίηση.
Κ: Εγώ πάλι πρώτη φορά, πριν πέντε χρόνια, είδα πρώην μαθητή μου. Πριν γυρνούσα σε διάφορα σχολεία της Ελλάδας. Τώρα πλέον που δουλεύω μόνιμα εδώ βλέπω τα παιδιά που πάνε δίπλα σε σας στο Δημοτικό.
Λ: Βέβαια, τα συναντάω, τα αναγνωρίζω. Παιδιά που είχα πριν πολλά χρόνια παντρευτήκανε, έκαναν παιδιά.
- Πότε ιδρύθηκε το Νηπιαγωγείο;
Κ: Το Νηπιαγωγείο ιδρύθηκε πολλά χρόνια πριν. Στο κτίριο εδώ βρισκόμαστε εδώ και 17 χρόνια, μαζί με το Δημοτικό. Απ΄ την αρχή ήμουν εδώ. Είμαστε δύο συστεγαζόμενα Νηπιαγωγεία, με δύο τμήματα το καθένα και δύο νηπιαγωγούς. Είμαστε κάθε εβδομάδα αντίστοιχα 2 στην πρωινή και 2 στην απογευματινή βάρδια.
- Είναι δύσκολο να συστεγάζονται δύο Νηπιαγωγεία; Παραπονιούνται τα παιδιά για τη διπλοβάρδια;
Γ: Ναι, υπάρχουν δυσκολίες, αλλά ξεπερνιούνται όταν υπάρχει καλή διάθεση και συνεργασία. Συνεργαζόμαστε άψογα με την Καίτη. Ποτέ δεν έχει δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα. Ούτε καν έχουμε τσακωθεί για κάτι... Είμαστε πάρα πολύ καλά μεταξύ μας, είμαστε και φίλες και το αποτέλεσμα βγαίνει νομίζω πάρα πολύ καλό. Και με την άλλη βάρδια δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Το σύστημα λειτουργεί καλά.
Κ: Τα μικρά παιδιά μπορεί να μην ξέρουν να το εκφράσουν, αλλά το βλέπουμε όμως ότι κουράζονται εύκολα, νυστάζουν το απόγευμα, θέλουν να κοιμηθούν, μερικές φορές έρχονται με δυσκολίες, αντιδρούν. Υπάρχουν και άλλα παιδιά όμως που αντέχουν. Είναι όμως ένα θέμα, η διπλοβάρδια.
Λ: Βέβαια και είναι δύσκολη η διπλοβάρδια. Αν δεν συστεγαζόμασταν θα ερχόμασταν όλοι πρωινοί. Θα ήταν καλύτερα για όλους ειδικά για τα νήπια. Προσπαθούμε να διατηρούμε το χώρο κατάλληλο για τα νήπια. Θα έπρεπε να είναι πιο μεγάλο το Νηπιαγωγείο, να έχει κι άλλους βοηθητικούς χώρους, πιο ωραία παράθυρα να μπαίνει περισσότερο φως, πιο καλές τουαλέτες. Αλλά τι να κάνουμε, αυτό είναι, προσπαθούμε να το φτιάξουμε όσο μπορούμε.
Ιωάννα Κ., Παναγιώτα Κ., ΣΤ1΄
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου