Ήταν μια φορά ένας ποντικούλης που τον έλεγαν Τρωκτικούλη. Ζούσε με τον παππού του σε μια ποντικοφωλιά. Ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι. Όταν έβλεπε τον ουρανό με τα αστεράκια έλεγε στον παππού ¨σήκωσέ με να αγγίξω ένα αστεράκι¨. Ο παππούς του έλεγε: ¨είναι πολύ ψηλά τα αστεράκια κανείς δεν τα φτάνει¨.
Μια μέρα βγήκε από την ποντικοφωλιά και είδε ένα αστεράκι πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έτσι, άρχισε να σκαρφαλώνει και όπως σκαρφάλωνε βρήκε έναν στρατηγό. Ο στρατηγός του πρότεινε να πάει μαζί του στον πόλεμο. Αλλά ο ποντικούλης δεν ήθελε και είπε: ¨δεν θέλω να γίνω στρατιώτης, θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι¨.
Συνέχισε να σκαρφαλώνει. Εκεί βρήκε μια κουκλίτσα. Η κουκλίτσα του είπε: ¨το βλέπεις το σπιτάκι εκεί;¨ και του έδειξε το κουκλόσπιτό της. Του πρότεινε να πάνε στο κουκλόσπιτο της και να μείνουν εκεί για πάντα, να του μαγειρεύει κάθε μέρα τηγανίτες. Αλλά το ποντικάκι αρνήθηκε και είπε: ¨δεν θέλω να μείνω σε κουκλόσπιτο, θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι¨.
Συνέχισε να σκαρφαλώνει και εκεί που σκαρφάλωνε βρήκε έναν ναύτη. Ο ναύτης του είπε να πάει μαζί να βρουν έναν θησαυρό. Το ποντικάκι όμως είπε: ¨δεν θέλω να ψάχνω θησαυρούς, θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι¨. Συνέχισε να σκαρφαλώνει και έφτασε στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου και άγγιξε το αστέρι. Όταν πήγε στη φωλιά του ήταν όλος χαρά.
Μου άρεσε αυτό το βιβλίο γιατί ο Τρωκτικούλης είχε ένα όνειρο και ότι και να του έλεγαν οι άλλοι να γίνει στρατιώτης, να ζει σε ένα κουκλόσπιτο ή να γίνει ναύτης, αυτός δεν άφησε το όνειρο που είχε. Συνέχισε να θέλει να πιάσει ένα αστεράκι. Αλλά στο τέλος πέτυχε αυτό που ήθελε.
Νικολέτα Β., Δ1΄
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου