Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Γεννημένος το 1877 στη Γρανίτσα της Ευρυτανίας και μεγαλωμένος σ΄ αυτή ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου αφοσιώθηκε από νωρίς στη μεγάλη του αγάπη τη δημοσιογραφία. Ήταν γιος ενός δασκάλου του Λάμπρου Παπαντωνίου και είχε τρία αδέρφια. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών την οποία όμως δεν τελείωσε ποτέ. Μόλις έγινε 16 ετών άρχισε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα ¨Ακρόπολη¨. Το 1898 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ¨Πολεμικά τραγούδια¨. Το 1904 γίνεται μέλος της εταιρίας ¨Η Εθνική γλώσσα¨. Σκοπός της εταιρίας αυτής ήταν να υπερασπιστεί την δημοτική γλώσσα. Από το 1908 έως το 1910 πήγε στο Παρίσι ως ανταποκριτής της εφημερίδας ¨Εμπρός¨. 

Από το 1912 μέχρι το 1917 ορίζεται νομάρχης στο νησί της Ζακύνθου, στην Καλαμάτα και σε άλλες περιοχές. Το 1919 γίνεται διευθυντής στην Εθνική Πινακοθήκη στην οποία παρέμεινε 20 χρόνια. Χαρακτηρισμένος από τους ανθρώπους ως ¨πρίγκιπας του νεοελληνικού λόγου¨ περιγράφει την ελληνική επαρχία, και ειδικά την ιδιαίτερη πατρίδα του. Ο θάνατός του επήλθε στην Αθήνα το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα στο τράμ.

Κάποια από τα έργα του είναι:

Χελιδόνια, 1920, παιδικά ποιήματα.

Τα ψηλά βουνά, 1918, αναγνωστικό Γ΄ Δημοτικού.

Νεοελληνικά Αναγνώσματα, 1931, για την Α΄ Γυμνασίου.

Παναγιώτα Κ., (Ε1΄)