Συνέντευξη με τη συγγραφέα Μηνιάδου Μαρία

Με αφορμή την Έκθεση Βιβλίου που διοργανώνει στο σχολείο μας ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, μας επισκέφτηκε η συγγραφέας κ. Μηνιάδου Μαρία και παρουσίασε τα βιβλία της ¨Το φτερωτό βαγονάκι¨ και ¨Παιδιά στα χίλια χρώματα¨. Πριν την παρουσίαση των βιβλίων της, η κ. Μηνιάδου δέχτηκε να μας παραχωρήσει την παρακάτω συνέντευξη.

• Πού γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι ¨βέρα¨ Θεσσαλονικιά που λένε.

• Επηρεαστήκατε από κάποιον ή κάτι για να γράψετε παιδικά βιβλία;

Εεε… δε θα το ΄λεγα. Μου άρεσε πάντα η λογοτεχνία. Εξάλλου είμαι φιλόλογος. Αλλά όταν δούλευα σαν διευθύντρια στην ΕΛΕΠΑΠ δηλ. σε ένα ίδρυμα για ανάπηρα παιδιά, ¨μίλησαν¨ τόσο πολύ στην καρδιά μου, που μου βγήκε αυθόρμητα να γράψω ¨Το φτερωτό βαγονάκι¨. Το ονομάσαμε ¨φτερωτό¨ γιατί  πραγματικά τα παιδιά αυτά είναι πάραυτα πολύ γλυκά, με μια καρδούλα πολύ ζεστή. Με κοίταζαν στα μάτια και ήθελαν να μιλήσεις, να τα αγκαλιάσεις, να τα φιλήσεις. Ενώ εμείς συνήθως έχουμε μια αποστροφή, προς τα παιδιά αυτά. Λέμε ¨πώς είναι έτσι¨, ότι δεν ξέρει να μιλήσει, πώς στέκεται, πώς είναι το στόμα, τα χέρια του. Τα παιδιά αυτά σε κοιτάν στα μάτια και θέλουν να γίνεις φίλους τους. Πρέπει να τους δώσουμε χαρά. Έτσι, σκέφτηκα το παραμυθάκι με τα βαγονάκια, όπου στην περίπτωση αυτή τα βαγονάκια ήταν παιδάκια. Τα βαγονάκια τα καλά. Έτσι, ξεκίνησα λοιπόν να το γράφω, να προσθέτω και να αφαιρώ ώσπου βγήκε αυτό το παραμυθάκι, το οποίο πραγματικά συγκίνησε πολλά παιδάκια. Μεταφράστηκε στα Γερμανικά, στα Αγγλικά. Το αγάπησαν πολλά παιδάκια, και εγώ χαίρομαι για αυτό, γιατί μιλάει για παιδάκια με προβλήματα.

• Διαβάζατε βιβλία ως παιδί; Τι είδους βιβλία;

Ναι, πολύ. Διάβαζα τα πάντα. Είχα και μία αδερφή που ήταν γιατρός και η οποία είχε πολλά βιβλία. Βλέπετε ήμουν περίεργη και διάβαζα ότι έβρισκα, ακόμη κι αν δεν έπρεπε.

• Είχατε κάποιον αγαπημένο συγγραφέα;

Πρέπει να πω ότι αγάπησα όλους τους συγγραφείς, τους διδάχτηκα κιόλας, εφόσον είμαι φιλόλογος. Πρέπει να δεχόμαστε όλους τους συγγραφείς, από τα αρχαιότατα χρόνια μέχρι σήμερα. Φυσικά αγαπώ περισσότερο τους συγγραφείς που ασχολούνται με θέματα πιο πολύ κοινωνικά και θέματα πατριωτικά, δηλ. αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ τον τόπο μου, αγαπώ τα παιδιά μας και άρα αγαπώ περισσότερο τους συγγραφείς που αναφέρουν στα βιβλία τους τις ομορφιές του τόπου μας, τα μνημεία μας…

• Κάποιο αγαπημένο βιβλίο ίσως;

Να σας πω. Λίγο δύσκολη ερώτηση, γιατί πραγματικά κάθε βιβλίο που πιάνω στα χέρια μου το αγαπώ πάρα πολύ και δε θα ήθελα να χωρίσω κάποιο και να πω ότι αγαπώ το τάδε. Όλα τα βιβλία είναι, αυτό που σας είπα και πριν. Ούτε κάποιο βιβλίο, ούτε κάποιο συγγραφέα θα διάλεγα. Ποιητές, συγγραφείς τους αγαπώ όλους αυτούς που πρόσφεραν στον ελληνικό χώρο όπως ο Σεφέρης, ο Ελύτης ή παλιότερα ο Σολωμός.

• Είπατε ότι είστε φιλόλογος. Έχετε δουλέψει σε σχολείο;

Σπούδασα φιλολογία και δούλεψα ως καθηγήτρια σε σχολείο. Και μάλιστα πριν 30 χρόνια, έφυγα απ΄ το Γυμνάσιο Κορδελιού, το 1983. Μετά δούλεψα σαν διευθύντρια στο Ίδρυμα αναπήρων παιδιών της ΕΛ.Ε.Π.Α.Π. (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Παιδιών).

• Από τι εμπνέεστε όταν γράφεται βιβλία;

Δε γράφω συστηματικά. Πρέπει κάτι να με συγκινεί για να γράψω. Δηλαδή δεν κινούμε από την τάση να γράφω βιβλία, βγάζω αυτά που έχω μέσα μου. Για παράδειγμα για το θέμα της αναπηρίας έγραψα το ¨βαγονάκι¨. Όταν κάποτε προβληματίστηκα για τη φτώχεια θυμήθηκα την UNICEF, που χρόνια ασχολείται με τα παιδιά, με την καταπολέμηση του πόνου και έγραψα το ¨Τα παιδιά στα χίλια χρώματα¨ για τα δικαιώματα των παιδιών. Ονόμασα το βιβλίο μου έτσι γιατί τα δικαιώματα των παιδιών δεν είναι μόνο για τα Ελληνόπουλα ή για τα Αμερικανάκια, αλλά είναι για όλα τα παιδιά του κόσμου, για τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου που υποφέρουν, που δεν έχουν να φάνε, να πιούν. Με τον τίτλο αναφέρομαι σε όλα τα παιδιά μαύρα, άσπρα, κίτρινα σε οποιαδήποτε παιδιά που υποφέρουν και που έχουν δικαιώματα και πρέπει να τα ασκήσουν για να μπορέσουν να αποκατασταθούν στην κοινωνία.

• Ετοιμάζετε κάποιο άλλο βιβλίο;

Ναι, είναι να εκδώσω ακόμη ένα, το οποίο δεν είναι ακόμη έτοιμο, και το οποίο θα αφορά την πατρίδα μας τη γλυκιά που υφίσταται αυτήν την κρίση την οποία ζείτε και εσείς τα παιδιά.

• Η εικονογράφηση στα βιβλία σας είναι από παιδιά. Αυτό ήταν δική σας ιδέα, επιλογή;

Ναι, σκέφτηκα να έχουν χρώματα τα βιβλία μου και τότε είχα έναν φίλο, έναν μεγάλο ζωγράφο, το Μαυρομάτη το Στέλιο, ο οποίος είχε ένα παιδικό εργαστήριο κάπου προς τα Γιαννιτσά. Πήγα και τον βρήκα του είπα ¨Τι θα έλεγες να ζωγραφίσεις αυτό το βιβλίο;¨. Τότε δεν ήξερα ακόμη για το εργαστήριό του. Και μου είπε ¨Εγώ μόνο τρένα κάνω¨, είναι γνωστός να ξέρετε ως ο ζωγράφος των τρένων. Έχει κάνει άπειρες εκθέσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, σε όλες τις ηπείρους, σε Αμερική, σε Αυστραλία. Μου λέει λοιπόν, ¨Θα το διαβάσω πρώτα κι αν μου αρέσει θα βάλω να το ζωγραφίσουν τα παιδιά του εργαστηρίου μου¨. Ε, με πήρε τελικά και μου είπε ότι το βιβλίο του άρεσε, τον συγκίνησε και τα έδωσε στα παιδιά του να το ζωγραφίσουν. Το ίδιο έγινε και με τα ¨Χίλια χρώματα¨. Αφού ήδη είχαμε συνεργαστεί μια φορά, ανέλαβε να ζωγραφίσει και το δεύτερο βιβλίο μου. Επίσης σε ένα Φεστιβάλ για τα δικαιώματα των παιδιών στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης, αφού μιλήσαμε πρώτα στα παιδιά τους δώσαμε να ζωγραφίσουν τα δικαιώματά τους. Και από εκεί πήραμε αρκετές ζωγραφιές για το βιβλίο.

• Πιστεύετε ότι στην κοινωνία μας, εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει πρόβλημα αποδοχής της διαφορετικότητας;

Καταρχήν θέλω να ξέρετε ότι η διαφορετικότητα αποτελεί παγκόσμια ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Δηλαδή τα παιδιά και οι μεγάλοι που παρουσιάζουν απόκλιση από το φυσιολογικό αποτελούν ένα 10%.  

Ναι, πιστεύω ότι υπήρχε και υπάρχει ένα πρόβλημα αποδοχής της διαφορετικότητας, όμως χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται η κατάσταση. Εδώ θέλω να σας αναφέρω ένα συμβάν που έζησα όταν πήγα στην ΕΛ.Ε.Π.Α.Π. το 1970 και ανέλαβα ένα τμήμα μεγάλων παιδιών για να κάνουμε επαγγελματική κατάρτιση. Μια μέρα τα παιδιά τα βγάλαμε βόλτα στην παραλία και ένα από αυτά τα παιδάκια γυρνάει και μου λέει: ¨Αχ κυρία, έτσι είναι η φυσική θάλασσα;¨.  ¨Δηλαδή δεν έχεις δει θάλασσα ποτέ;¨ του λέω. ¨Όχι. Μόνο σε φωτογραφίες¨ που απαντάει ¨Δε με βγάζουν οι γονείς μου έξω. Ντρέπονται για μένα¨. Αυτό ήταν ένα από τα γεγονότα που με ώθησαν να γράψω αυτά τα βιβλία. 

Αγγελική Μ., Παναγιώτα Κ., ΣΤ1΄